U mblodhen detarët, më të fortë e më Guximtarë. U mblodh dhe tërë Ulqini. U çuan velat në atë anije madhështore. Era morri hov dhe ngadalë anija u inis. Jehoi anä e mban kënga e detaräve:

Anija lundronte në drejtim ti vet. Valët e detit shkëlqenin nga dielli. Mbante mot i qetë. Shenjë e mirë. Kështjella e Karallampos ishte ende larg, kur marinarët bënin planin e sulmit. Vendin ia dinte vetëm Abdullah Harapi – shok i Lika Cenit. Pasi e kishte liruar atë nga robëria Abdullahi i mbeti gjithmonë besnik. Ai dhe e këshilionte:

-Në qoftë se hyjmë në -Kështjellën e Kërallampos do ti jemi
tël rrethuar. Ashtu do të na zënte robër. Më par duhet të dimë
forcën e tij, të jemi të përgatitur!
- Unë them ta presim natën jashti. T'u dalim përpara,kur ata nuk e presin. - thoshte një marinar tietër.
- Në topa do të vendosim Mustafanë dhe Ilirin, atyre kurrë s'u dridhet as zemra as dora. - thoshte tjetri.

Lika Ceni i dëgjoi të gjithë e mandej tha:

Kështu edhe ndodhi. Kur dy marinarët hynë fshehtas në kështjellë patin ç'tä shohin. Atje vërejtën amfora plotë argjendë dhe inxhi; qypat me verë, mjalt, oriz dhe materiale të ndryshme si kadife, kumash e shumë të tjera sende të vlefshme.
Forca e vërtetë e Karallampos ishin dy anije me nga tre topa dhe rreth 40 marinarë të armatosur deri në dhëmbë, me shpata të gjata e të mprehta. Vëzhguesit e Lika Cenit me fshehtësi të madhe u larguan nga kështjella dhe i treguan atij për gjith çka panë.
Tash Lika Ceni dinte si të përgatitej. Duhet sulmuar kur Karallampoja merr në lundrim vetëm një anije. I udhëzoi dhe i vendosi djelmoshat, secilin në vend të vet, dhe filluan duke përgjuar, të presin.
Natën kur piratët dolën për plaçkitje Lika Ceni me marinarët e tij më anije i dolën përpara. Luften ndërmjet dy anijeve ekëndojnë kështu:

ç'janë këto gjama që po bjen era?
Po luftojnë dy barka me vela,
priten burrat merren krena.

Këtë luftë që po e ndini sot
paska has zjarmi n'bdrot.

Lika Ceni qenka nal
u gatu me gjithë detarë
u ba gati heq taganin
Ljampos po i lyp mejdanin

Lika Ceni trim me halle
ç'e mbuloj grekun me marre
Karallampos i bani ball
e lidhi me gjithë detarë
Ja kallxoj zanatin grekut:
e lidhi në maje të dyrekut.

"Lika Ceni ujk i gjallë,
Si vetimë detin ka marrë,
Zullumqarin Llampo e Zi,
Do t'ia çojë Sulltanit
Lika Ceni si zog sokolit.
përpara i dalin dy jovore
dhe ia çunë Sulltanit te dera.
Hyni tek ai dhe u njoftu
Lika Ceni më thojnë mu
Një peshqesh ta kam pru
Në dyrek të barkës e kam varë
Karallampon grek zullumqar.

Sulltani Turk u befasua shumë. S'i zinte besë as syve të vet. Fjalën që e kishte dhënë u deshtë ta mbajë, prandaj i pyeti çvarë dëshire kishin. Lika Ceni mendjethatë nuk kërkon flori as pare, por graden e kapitenit si dhe 30 kuintalë grur. Sulltani u habit, por dëshirën menjëherë ia plotësoi.
Megjithë trimërinë e Lika Cenit, Sulltani dinak dhe dashakeq kishte kurdisur zinxhirët e hekurta të gjatë nën det ndërmjet dy moleve, ashtu që asnjë anije s'mund të kalonte. Këtë pusi ia kishte ngritur edhe Lika Cenit, mirëpo ai kishte marrë vesh për këtë, prandaj ishte i përgatitur. Vendosi, grurin të peshojë në një anë të anijes. Kur anija preku hekurin gruri filloj të dalë në anën tjetër dhe kështu e tërhoqi anijen përpara.
   Kjo mjeshtri e Lika Cenit i pëlqei Sulltanit. U vërtetua se me njëmend ai ishte një kapiten, sa trim aq mendjempreht.
Populli, trimërinë dhe gjeturinë e madhërishme të kapitenit të vet e ka përjetuar në këto vargje:

"Tuj këndu për të mirë
I takoi barka në zinxhir
Në bash mallin e batojnë
prej zinxhirve mirë pshtojnë.
Lamtumirë more Sulltan plak
S'paske pas besë aspak
Nuk ke pa azgan ulqinak
Që s'e lidh hapsi s'hanë dajak."

Marinarët turk iu vërsulën që ta zënë, por nuk arritën. Lika Ceni u tall me cinizëm:

S'i kam frigë kulçedrat e detit
Jo se ju, klyshat e dauletit."
 

Tash kapiten Lika Ceni i mbeti vetëm një rrugë dhe ishte vijazha drejt Ulqinit. I kishin dëshiruar fort familjet e veta. Më së shumti ishin përmalluar për atë Kala madheshtorë, i vetmi vend që gjithmonë i priste me dyer hapur dhe me një mikpritje të vërtetë.
Kurse në Ulqin shumë kohë nuk dinin për gëzim, lajme të zeza kishin marrë. Vajtonte tërë Ulqini për të afërmit e vet. Hallva mortale ishte duke u përgatitur kur një anije u duk në horizont.

"Shkëlqei dielle nalt në hava
çou Ulqin e këndon me za!
Shend ma të madh pë ne nuk ka
Nëpër tym nëpër tallaz,

Ka ardh Lika Ceni në Valdanos
Zhungullon kanga anë e mbanë
Lika Ceni erdhi në Ranë."

Në kujtesën e popullit ende sot është mbajtur mend mirë skena e kthimit të atdhetarit Lika Cenit në Ulqin. Një tablo të tillë e përjetuar thellë në qenien e shpirtit të popullit të vet na dëshmojnë këto vargjë:

"Garset pushka, ushton deti
Mendon turku se u ba gazepi
Lika Ceni përmbi barkë:
-Mirëse ju gjeta, ulqinakë:
-Mirëse vjen trimi jonë
ty të paçim përgjithmonë.
Hajde, hajde Lika Ceni
t'u përzi hallva me rrema
t'u sjell deka në dyzen."

Kështu u krijua miti legjendar, lidhur me këtë marinar ulqinak; ndodhi, të cilën edhe sot e di fare mirë ta tragojë çdo banor i këtij qyteti bregdetar.